Nasz Sabbatical

Trasa: Moratinos – Berecianos del Camino Real
Dystans: 21 km (Razem: 373 km)

Jak wspominałem wczoraj nie byliśmy do końca pewni, czy znajdziemy w Moratinos jakieś miejsce do spania poza jedynym otwartym albergue. Była jeszcze jedna opcja, miejsce o tajemniczej nazwie Peaceable Kingdom. Gdy dotarliśmy na sam koniec miasteczka, chodziliśmy z Henrym tam i z powrotem, nie mogąc go znaleźć. Wreszcie trafiliśmy na trop dzięki szczekającym psom.

Po użyciu dzwonka zobaczyliśmy przez kratkę w drzwiach trzy groźnie wyglądające i wielkie psy. Nagle pojawił się jakiś długowłosy mężczyzna i zapytał, czy mamy rezerwację. Mimo jej braku zlitował się i nas wpuścił do środka.

Miejsce okazało się bardzo klimatyczne. Prowadzi je amerykańsko-brytyjska para dziennikarzy, którzy od 10 lat mieszkają w tym miejscu. Po wejściu okazało się, że mają dla gości, których sporadycznie przyjmują, dość przyjemny pokój. Tego nam było trzeba i na więcej tego wieczora nie liczyliśmy.

Mimo to pani domu zaprosiła nas na wspólną z gospodarzami kolację. Spędziliśmy ją w bardzo miłej i interesującej atmosferze poruszając rozmaite tematy. Kto by przypuszczał, że tak ciekawie skończy się ten dzień. Poza tym, nie wiem, czy spałem kiedyś w domu starszym niż ten. Dom ten ma około 500 lat.

Korzystając z łazienki w tym klimatycznym miejscu zaintrygował mnie napis w języku koreańskim na drzwiach kabiny prysznicowej. Od razu miałem jedno skojarzenie, tym bardziej, że sytuacja z pozostawianiem zalanej łazienki po braniu prysznica przez koreańskich pielgrzymów zdarzała się nam cześciej. Gdy zapytałem właścicieli o treść tego napisu, podzielili się podobną historią ze swojego miejsca. Podobno w Korei wiele osób ma kratki ściekowe w środku łazienek, a przez to nie bardzo przejmuje się korzystaniem z kotar. Taka kulturowa ciekawostka, a ile skrajnych emocji może budzić.

Wychodząc rano, podziwiając mieniące się pięknymi kolorami pola o poranku, miałem myśl, że czeka mnie dziś przekroczenie półmetka pielgrzymki. Pojawił się on na trasie nawet trochę wcześniej niż się spodziewałem. Zresztą sami zobaczcie.

Półmetek El Camino. Film

Przekraczając półmetek El Camino. Film

Poza tym dzień przebiegł nam dość spokojnie. Nie planowaliśmy dzisiaj jakiś długich dystansów i ten plan udało się zrealizować. Wczorajsze okłady z lodu na spuchniętą nogę przyniosły trochę ulgi.

Ponieważ dziś kończę drugi tydzień marszu. Poniżej kilka podsumowań za ostatnie dni.

Medytacja XIV. Nie oglądaj się wstecz.

Jezus mu odpowiedział: «Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego
Łk 9, 62

To zdanie kończy rozmowę Jezusa z trzema różnymi uczniami, które deklarują chęć pójścia za Jezusem i są przez niego nieco strofowani, aby nie zważać na nic innego, tylko pójść za Nim.

Podziwiając te dzisiejsze pola rozmawiałem z Henrym o tym, jak inaczej kiedyś wyglądała uprawa roli. Pomyślałem sobie, że przy takiej orce w dawnych czasach trzeba było być dość skupionym, aby robić to dobrze. Dziś traktory są często naprowadzane GPSem.

Jak trudno dziś człowiekowi o dobre skupienie? Jest tyle bodźców, którym pozwalamy nas rozpraszać. Tzw. wielozadaniowość jest przereklamowana. Poza tym męczy strasznie. Dobre skupienie to podstawa wszystkiego, również medytacji. Wtedy jest szansa, że zapanuje w nas Pokój Boży.

Trasa: Carrión de los Condes – Moratinos
Dystans: 31 km (Razem: 352 km)

Po wczorajszym dniu pełnym radości przemieszanej z bólem wywołanym trwającą kontuzją nie mogłem się doczekać odpoczynku. Leżąc w albergue Świętego Ducha w Carrion de los Conde z nogami w górze zauważyłem, że dość mi spuchła lewa noga. Wszystko przez brak równowagi w rozkładaniu wagi w trakcie marszu.

Sam albergue był dość zadbany. Jednak spora frekwencja zapowiadała kolejny „nocny koncert”.

Wśród 9 mężczyzn, którzy akurat spali tej nocy w naszym pokoju, około 5 dość mocno chrapało. Jeden z nich generował taki poziom decybeli, że Henry i jego sąsiad wzięli materace i poszli spać na korytarz i do damskiej toalety. Akurat kobiet tej nocy nie było wśród pielgrzymów.

Chyba podsunę właścicielom albergue sugestię, aby umieszczali w sypialniach instrukcję, w jakiej pozycji najlepiej spać. Oby nie na wznak. Efekty są takie jak na poniższym nagraniu.

Pogoda generalnie jest dość dobra choć są spore wachania temperatur.

Poranek w Carrión. Film

Dzisiejszy poranek zaczął się dość mroźno. Potem, w miarę marszu, robiło się coraz cieplej.

Trasa dzisiejsza była dość monotonna i płaska. Takie przebiegi służą dobrze medytacji. Bezkresne połacie mesety przypominały mi o nieskończoności Boga. Po 10 km zrobiłem sobie przerwę na opatrzenie rany i masaż drugiej nogi z opuchlizną. Bogu dzięki, że dziś jest w miarę płasko i można iść sporo po asfalcie zamiast po kamienistych ścieżkach.

Lunch przyszło nam zjeść w towarzystwie sporej grupy myśliwych. Najbliższy tydzień to sezon polowania na dziki. Chyba trzeba będzie przyspieszyć trochę kroku po południu, aby nie dostać rykoszetem. Na szczęście mam intensywnie pomarańczowy pokrowiec na plecaku. Na byki to niebezpieczne, na polowania, jak znalazł.

Po długim, jak na moje obecne możliwości, marszu docieramy do Moratinos. Podobno dwa albergue są otwarte. Pytanie, w którym zatrzymał się chrapiący Domingo. Mijając pierwszy albergue widzimy, jak przez szybę do nas macha właśnie on. Już wiemy, że spróbujemy raczej poszukać noclegu w drugim miejscu. Dwie chrapiące noce pod rząd?… nieeee.

Drugie schronisko niestety zamknięte. Jest co prawda wzmianka o jeszcze trzeciej opcji w miasteczku, ale o tym jutro …

Medytacja XIII. Pokusa.

Nie wódź nas na pokuszenie

Mt 6,13; Łk 11,4

Dziś w kościołach była czytana Ewangelia o kuszeniu Jezusa na pustyni. Stąd przyszła mi inspiracja, aby pomedytować na temat pokusy.

Najpierw komentarz do tłumaczenia polskiego tego fragmentu modlitwy Ojcze Nasz. Nie wydaje się Wam, że brzmi ono trochę dziwnie? Przecież Bóg nie wodzi na pokuszenie, lecz Szatan. Dlaczego zatem prosimy, aby Bóg nas nie wodził?

Po hiszpańsku brzmi to dużo sensowniej: Nie pozwól, abyśmy ulegli pokusie. Podobno bibliści i Papież Franciszek chcą tę nieścisłość w tłumaczeniu w wielu językach, np. angielski, skorygować.

Wracając do samej pokusy, to mam wrażenie, że w trakcie tej pielgrzymki jest jej dużo mniej. Nie wiem, czy to kwestia tego, że jest mniej okazji, czy tego, że się więcej modlę, czy np., że towarzyszy mi w miarę stale kompan w wędrówce? Pewnie z każdego można by coś wziąć po trochu.

Z pokusą, jak z jedzeniem, najgorzej jest zacząć. Potem wciąga jak ruchome piaski. Więc staram się przyglądać tym różnym podszeptom drugiej centrali i nie dialogować z nimi.

Trasa: Boadilla del Camino – Carrión de los Condes
Dystans: 25 km (Razem: 321 km)

Tak jak po każdym deszczu przychodzi słońce, tak po każdym bólu przychodzi ulga. Miałem nadzieję na taką przemianę dziś.

Wczorajszy wieczór i noc minęły spokojnie. Przy kolacji mieliśmy interesującą rozmowę z włoskim dokumentalistą filmowym, Simone, który po raz któryś przemierza El Camino. W rozmowie czułem, że jest to dla niego bardziej praca niż pielgrzymka, gdyż kręci filmy dokumentalne i przyrodnicze.

Początkowo Kanada wydawała mu się bardziej interesująca niż Polska, gdyż o nią nie pytał. Gdy jednak wspomniałem kilka faktów z jego rodzinnej Toskanii, Sienny i Montepulciano, trochę się ożywił. Czasem trzeba dać komuś drugą i kolejną szansę. Z mojego doświadczenia zdecydowana większość ludzi w rozmowie lubi mówić głównie o sobie rzadko wykazując zainteresowanie rozmówcą, no chyba, że ma on/ona coś interesującego do zaoferowania.

Kolację zakończyliśmy lekką sprzeczką z właścicielem albergue, który dość obcesowo dał nam do zrozumienia, że nie jesteśmy już mile widziani w jadalni i generalnie czas do łóżek. Widać, że mimo tego, że żyje z pielgrzymów, ten biznes go męczy.

No ale ja tu jeszcze o wczoraj, a tu czas coś o dziś napisać. Simone stwierdził ze sporą pewnością przed zaśnięciem, że dziś będzie super pogoda.

Ruszając dziś w drogę nic tego nie zapowiadało. Padał intensywny kapuśniak. Tak to przynajmniej czułem. Henry narzucił spore tempo jak na mój obecny stan obu nóg i po jakiejś pół godzinie zacząłem odstawać. Można było zatem przystąpić do Różańca i medytacji. Ból, choć mniejszy, cały czas doskwierał.

Przeprawa przez Kanał. Film

Po dotarciu do pierwszego miasta, Frómista, zrobiliśmy drobne zakupy w markecie Dia i ruszyliśmy dalej. Po półtorej godzinie przestało padać, a następnie zaczęło się przejaśniać. To samo zaczęło dziać z moim bólem, który lekko ustępował.

Po tzw. brunchu na trasie w formie bagietki, puszki sardynek, soku i banana ruszyłem dalej rozmyślając na potęgą modlitwy. Cieszę się, że odzyskałem w niej regularność na trasie pielgrzymki. Wiem, że wiele osób modli się za mnie, za co im, Wam, dziękuję. Moi rodzice mają taki zwyczaj, że kiedykolwiek dzieje się coś w moim życiu jak podróż, jakieś zdarzenie, to zapalają figurkę Maryi i się modlą. Wiem, że siła tego wstawiennictwa jest niezwykła. Po raz kolejny okazuje się, że modlitwa działa.

Po kolejnym odcinku samotnego marszu docieram do Villalcazár de Sirga. Postanawiam zjeść tu lunch i znaleźć szybki internet, aby śledzić końcówkę zmagań skoczków na olimpiadzie. Może w końcu będzie medal dla Polski?

Przyglądając się kolejnemu pięknemu zabytkowi po drodze nagle słyszę znajomy głos nawołujący mnie z baru. To Henry.

Kiedy wchodzę do baru uderza mnie niesamowity zgiełk tłumu ludzi w środku. Tym niemniej jest sympatycznie. Jako bonus właśnie leci mój ulubiony serial Simpsonowie. Przez lata oglądałem go z swoimi dziećmi w wersji oryginalnej. Dzięki m.in. temu dziś oboje mówią świetnie po angielsku. Nauka języków obcych to nie jest jakieś science fiction. Trzeba mówić i jeszcze więcej słuchać i czytać plus trochę pisać. Przetestowałem na kilku językach. Działa.

Bar. Film

No i jest złoto dla Polski! Brawo Kamil!!

Brawo Kamil z Hiszpanii. Film

Tak się nam udzielił sukces Kamila i dobra atmosfera miejsca, że zasiedzieliśmy się w barze ponad 2 godziny. Nigdzie się nie spieszę. Jak błogo. Teraz to nawet bym nie mógł, bo boli.

Potem jeszcze około 7 km do kolejnego miejsca noclegu w Carrión de los Condes.

Zima trwa. Film

Medytacja XII. Siła modlitewnej jedności

Powiadam wam: Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich.

MT 18, 19-20

Ten fragment to mocna obietnica, a zarazem zachęta do jedności. Samemu, jak to mówi charyzmatyczny Ks. Orzechowski, zwany Orzechem, z Wawrzynów, to można …

Siła jest we wspólnocie, szczególnie takiej, która zgodnie o coś prosi. Obietnica Jezusa jest tu klarowna. Wszystkiego użyczy im mój Ojciec.

Od wielu lata staram się unikać oglądania gadających głów w telewizji, wszelkiego rodzaju wiadomości itd. Polecam. Brakuje tam jednego, Jedności, o modlitwie nie mówiąc. Zalecam wszystkim taką dietę. Efekty będą piorunujące.

Staram się kierować natomiast swoją uwagę tam, gdzie jest szansa na nawiązanie choć nici porozumienia.W końcu Zgoda buduje, niezgoda rujnuje.

Tak sobie myślę, że z Henrym jest nas przynamniej dwóch, więc wspólnota już jest. Sam mógłbym zbłądzić …