As I am turning 50 today I look back on my interesting life so far trying to distil some personal learnings to share with others. Sometimes I wonder if this was the last day of my life what would I say to my kids, friends or just anyone else around?
In Polish we say „Mądry Polak po szkodzie”, which, in loose translation, means that hindsight is better than foresight. So for what it’s worth I would like to share my 50 (one per each year of my life) teachable points of view that randomly come to mind at this moment. As I scan my life I try to capture its various aspects like personal and family matters, spirituality, building relationships, physical activity, business, intelectual etc. The below list is a mix of borrowed wisdom I have read or heard from others and my own reflections.
1. It is better to be happy than right.
2. The best things in life are free.
3. Simple things like being a good husband, father, cooking, gardening, creating friendships, acting truly freely, saying „I’m sorry”, „Thank you”; „Please” are the most difficult.
4. Professional/athletic/academic carreers, titles, award, victories etc are soooooo overrated.
5. Daily discipline in practicing good habits and/or killing bad ones is perhaps the most effective development tool.
6. My most powerful daily habit: 15 min examination (according to St. Ignatius method) of the day with its opening point of appreciation practice and subsequent reflexion on personal developmental moments and failures (sins).
7. Self-awareness is the starting point in a positive transition in life.
8. Waking up to become fully aware is tough.
9. The most valuable and raw feedback source are your spouse/partner and kids.
10. Be confident and humble at the same time.
11. Man proposes and God disposes. Act as if everything depended on you and believe as if everything was in God’s hands.
12. Always be learning something new – cultivate the beginner’s mind.
13. Be careful whom you surround yourself with – you are the average of 10 people you spent most of your time with.
14. You can only have a few good and close friends. The rule of 5 loved ones, 15 good friends, 50 friends, 150 meaningful contacts (Dunbar number) etc.
15. Get rid of stuff regularly. Make your life lighter.
16. The more things you own, the more they own you.
17. Practice good listening. That is why we have just one mouth but two ears to listen way more than to speak.
18. A good moment for listening practice is at social gatherings. Most people there want to just talk.
19. Always have and create mutiple options in life.
20. No one lies better to us than ourselves.
21. The longest journey in life is between our head and our heart.
22. Everybody is fighting their battles daily.
23. Love difficult people. You are one of them.
24. We are all more similar than different.
25. We are all believers – what differs is just the subject of our faith.
26. We can hardly make ourselves happy, let alone others. So do not expect too much of others.
27. Opportunity x Openess (Readiness) = SUCCESS
28. If you want to have a fit and healthy body remember that it is ca. 80% about having the right diet and only 20% about keeping an active life style. Many of athletes, myself included, often want to believe it is the other way around.
29. In training recovery is equally important as physical effort.
30. Best exercise: HIIT – high intensity interval training.
31. Spritituality is the most practical aspect of life.
32. Developing our virtues in essence is developing our ability to be a good/better person. Dealing with our sins (the opposite of virtues) has the same result.
33. Writing/giving a short speech/presentation is way more difficult than a lengthy one.
34. Number one job in the world: being a good spouse/partner. Number two job in the world: being a good parent… all the other jobs/roles we play dwarf compared with these two.
35. In moments of personal frustrations we sometimes say world/God is unfair. Looking at it more deeply, however, one can see surprising fairness. Every good state, high status, success, fame, money etc has in it a seed of failure. On the other hand, life diffculties, challenges we experience, bear with them an opportunity for great personal discoveries and rebirth.
36. That is why it is so exhilirating and rewarding to be looking for and engaging in activities/things that do not have the downside effects such as prayer/meditation, gardening, cooking, spending quality time with your spouse/kids, co-workers, being nice to people including those who are not nice to us etc.
37. Trust and good reputation is the most valuable currency in both personal and professional lives.
38. Passion and discipline beat competence and experience.
39. Being/running a good business for all your stakeholders (not just some of them) will get you far.
40. Making money is simply a byproduct of doing many other things right and not a worthy purpose in itself.
41. While piloting be always a few steps „ahead of the plane” – anticipate.
42. Professional „friendships” are rare.
43. Someone who is no longer your friend probably never had been one.
44. A good friend is somobody who, from time to time, and in the spirit of love, tells you some bitter truth about yourself.
45. Three most difficult things in life :(1) Respond with Love to Hatred; (2) Accept/receive the rejected ones; (3) Admit to your mistakes.
46. People who reject us, often unknowingly, do us a huge favor.
47. Watch what you consume (food, news, books, movies/series etc).
48. Things either elevate our spirits or supress them.
49. Watch your thoughts, they become your words; watch your words, they become your actions; watch your actions, they become your habits; watch your habits, they become your character; watch your character, it becomes your destiny.
50. And now these three remain: Faith, Hope and Love. But the greatest of these is Love (1 Cor 13,13).
Jazda rowerem przez Europę stała się moim corocznym zwyczajem. Chciałbym podzielić się z Wami kilkoma refleksjami z mojej ostatniej wyprawy z lotniska Wenecja-Treviso do Wrocławia, którą ukończyłem kilka dni temu.
Tym razem udało się przejechać całą trasę bez przeszkód i to przy raczej sprzyjającej pogodzie. Przejazd ten miał w sobie dużo spontaniczności. Jeszcze kilka tygodni wcześniej nie byłem pewien czy w ogóle się wybiorę w jakąkolwiek trasę długodystansową rowerem. W tym roku miałem jechać przez Alpy krótszy dystans z żoną. Najmłodsze dziecko zaprotestowało jednak, że nie chce być bez dwojga rodziców przez kolejny tydzień wakacji i w związku z tym nie chce jechać na drugie kolonie. No cóż. Trzeba się cieszyć tym, że dzieci z nami chcą przebywać i tęsknią. My to uszanowaliśmy. W końcu taki stan nie będzie trwał wiecznie. Kiedyś i Jaś, tak jak nasze starsze dzieci, będzie miał już swoje życie i odwiedzał rodziców rzadziej.
Żona jednak namawiła mnie, aby nie rezygnował z kolejnego przejazdu samotnie i dobrze, że jej posłuchałem.
Takie doświadczenie jest dla mnie niezwykle bogate. W tym bogactwie zawiera się walor krajoznawczy, poznawanie kultur krajów i przemierzanych regionów, degustacja miejscowego jedzenia i picia, odbieranie wieloma zmysłami zmieniających się krajobrazów. Zmieniających się zapachów czy to na trasie Alpe Adria, czy po wjechaniu do Karyntii, Styrii, Dolnej Austrii, Moraw, Gór Opawskich nie da się opisać. Wczorajsza sesja apiterapii w domku zbudowanym nad wielkim ulem w miejscu mojego ostatniego noclegu we Włóczykijówce pozostanie na długo w mojej pamięci. Wieczorne brzęczenie pszczół, ciepło i woń płynące z ula …Upajające doznanie.
Nie da się ich również doświadczyć zza szyb samochodu. Jednak największym walorem z tych wszystkich doświadczeń są spotykani przeze mnie ludzie na trasie. Wielokrotnie były to anonimowe spotkania, czasem dłuższe rozmowy jak wieczór z Jackiem-pszczelarzem i rolnikiem roku w Austrii czy wspólna jazda i konwersacja z Mikem z Lipska o serwisowaniu Boeingów dla DHL. Cenne były też dla mnie wirutalne spotkania z Wami za pośrednictwem whatsup, osób śledzących moją jazdę na Stravie czy też na YouTube.
Europa nie ma w ostatnim czasie dobrej prasy. Tocząca się wojna na Ukrainie, problemy z migracją, innowacyjnością, spadająca dzietność w wielu krajach…Mimo tych wszystkich realnych problemów nie wyobrażam sobie lepszego miejsca do życia. Gdzie na świecie są takie piękne tereny i prowadzące po nich często ścieżki rowerowe? Gdzie jest smaczniejsze i zdrowsze jedzenie? Gdzie taka liczba osób w podobny sposób podróżyjących rowerem w różnym wieku? Gdzie jest tak wiele pięknych i zadbanych miejsc, troski o środowisko, segragację śmieci, zachowanie równowagi życiowej o dziedzictwie kultury nie wspominając?
Taka powolna podróż pozwala też dostrzec, że mimo dzielących nas kultur, języków, doświadczeń historycznych, rozmaitych stereotypów więcej nas łączy niż dzieli. Wystarczy często zrobić jeden gest, słowo, uśmiech, pytanie… aby przełamać bariery otwartości i strachu, który drzemie w wielu z nas. Tylko to albo aż to!
Spontaniczość i zaufanie czynią to doświadczenie jeszcze przyjemniejszym. Ile razy mój, dość drogi rower, stał gdzieś bez zabezpieczenia. Ile razy nie wiedziałem do prawie samego wieczora gdzie będę nocował, czy znajdę miejsce do jedzenia. Koła rowerowe, które wielu kolarzy ma w zwyczaju pompować codziennie i jeszcze precyzyjnie sprawdzać ciśnienie, ja pompowałem jeden raz na trasie w ciagu 8 dni! Można? Można. Gdyby chcieć to wszystko zaplanować, mieć pod pełną kontrolą itp taka jazda stała by się dla mnie udręką.
Łatwiej przemierzać przez życie z „lekkim bagażem”.
Dziękuję Bogu, że mam siły, chęci i ciekawość, aby nadal ruszyć cztery litery z kanapy i wyruszyć w nieznane. Dziękuję za wsparcie od Was wszystkich!
Podsumowanie całej jazdy
Dystans: 1059 km
Czas pedałowania: 44g55m38s
Średnia prędkość: 23,6 km/h
Prędkość maksymalna: 73,4 km/h
Suma wzniesień: 8694 m
Spalone kalorie: 38 098
****
Poniżej podsumowanie moich codziennych blogów i vlogów z podróży.
Dzień 1 – Treviso – Ragogna
112km, 813 m wzniesień
Za mną pierwszy dzień podróży. Samolot z Wrocławia do Wenecji-Treviso doleciał bardzo sprawnie, nawet 15 min przed czasem. Taka samo sprawnie poszło mi rozpakowanie i składanie roweru, tak że już około 1400 wyruszałem z lotniska w kierunku mojego pierwszego noclegu niedaleko Ragogna. Trasa moja omijała stare centrum Treviso jednak postanowiłem jednak trochę pozwiedzać rowerem to piękne miasto. Było warto. Z ciekawostek to z Treviso pochodzi tiramisu.
Pierwsze 40 km jechałem w sporym ruchu drogowym. Jednak we Włoszech nie czuję z tego względu dyskomfortu. Kierowcy bardzo ostrożnie wyprzedzają tutaj rowerzystów. Pod tym względem Włochy to obok Hiszpanii mój ulubiony kraj do bezpiecznej jazdy rowerem. Przez pierwsze 15 km zauważyłem, że przednie koło faluje mi. Najpierw myślałem, że to przez nierówności w drodze. Ale przez 15 km! Okazało się, że przednia opona nierówno była osadzona na obręczy koła. Na szczęście w pobliskim sklepie rowerowym, po odczekaniu do końca siesty, pomogli mi usunąć ten problem.
Nie był to jedyna uprzejmość, która mnie dziś spotkała. Po około 80 km zatrzymałem się coś zjeść. Prawdę mówiąc już od 60 tego kilometra szukałem jakiegoś baru, restauracji, czegokolwiek. No ale z tym we Włoszech nie jest łatwo – szczególnie w porze siesty. Tu nie ma odpowiednika Żabki a stacje benzynowe rzadko kiedy mają sklepy i bary. Po długich poszukiwaniach zauważyłem w miejscowości Montereale Valcelina cukernię piekranię o nazwie Forno Alzetta. Akurat nie szukałem słodkiego ani suchego pieczywa ale przemiła pani, chyba właścicielka, postanowiła mnie potaktować jak mama wygłodniałego syna. Rozkroiła wielką bułkę i zaproponowała wypełnienie jej fantastyczną szynką prosciutto cotto z Tyrolu. Zaproponowałem dodanie do tej improwizowanej kanapki jeszcze trochę oliwy. Pani najpierw powiedziała, że oni tutaj to jedzą bardziej a sucho ale w tym samym zdaniu podbiła stawkę proponując jeszcze trochę majonezu do niej. Wyszło przepysznie! Widząc moje zadowolenie zapropnowała jeszcze kawę i do niej rurkę cornetto z kremem. Kupiłem tam jeszcze kilka rzeczy ale kawę i deser Pani zaproponowała na koszt firmy – firmy, która istnieje już 104 lata. Nic dziwnego skoro tak traktują swoich klientów.
Od 40 tego kilometra jazda była dużą przyjemnością. Po lewej stronie zbliżały się do mnie Alpy o czym świadczył nie tylko ich widok ale i alpejski zapach. Co rusz przejeżdżałem prze urokliwe miasteczka czy też mijałem dojrzewające winnice. Ta mieszanka Alp i winnic powoduje zawroty głowy w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Z pozycji jadącego rowerzysty jest to szczególnie niezwykłe doświadczenie.
Po dotarciu do mojego miejsca noclegu na szczęście okazał się, że mają tu też dobrą restaurację, gdzie piszę te słowa. Jutro wjeżdżam już w Alpy i kolejny pewnie będzie gdzieś w Austrii. A propos noclegów planuję je bardzo spontanicznie w zależności od warunków na trasie itp. Taka jazda daje mi większy relaks a nie spinanie się, żeby gdzieś na jakąś godzinę dojechać.
CDN…
Dzień 2. Ragogna (IT) – Maltschach (A)
147 km, 1429 m wzniosu.
Dzisiejszy dzień zaczął się od słonecznego poranka i wspaniałego śniadania w miejscu ostatniego noclegu. Tak niewiele potrzeba, aby poczuć się dobrze ugoszczonym. Smaczne jedzenie, uśmiech kelnerki, z którą rozmawiałem o nauce języków azjatyckich, które akurat studiuje ona, pomoc właściciela w zaoferowaniu swojego garażu, aby przechować mój rower bezpiecznie …
Mimo ładnej pogody w powietrzu czułem, że może mnie dziś złapać deszcz i może nawet burze, co potwierdziły mapy pogody na Windy. Taki mój nawyk pilota, który przy planowaniu jazdy rowerem też się przydaje.
Pierwszy kilometr po wyjechaniu z hotelu to stromy podjazd około 14%. Nie musiałem jechać długo , aby się rozgrzać. Potem na szczęście pojawił się lekki wiaterek alpejski, który trochę łagodził rosnącą wilgotność powietrza.
Po około 20 kilometrach wjechałem na bardzo popularny odcinek trasy rowerowej Alpe Adria, której całą trasę do Salzburga przejechałem w zeszłym roku. W słuchawkach akurat pojawił się Zbigniew Wodecki z moim ulubionym utworem „Lubię wracać tam, gdzie byłem już”. Przypadek? W przeciwieństwie do większości rowerzystów ja jechałem na północ i głównie pod górę. Pojawiło się od razu więcej rowerzystów w tym rodziny z kilkunastolatkami. Nie wiem czy jechali długi odcinek czy też całą trasę z Salzburga do Grado ale wyglądało to imponująco.
Po dotarciu do Tarvisio, które tym razem minąłem jak pociąg ekspresowy, dość szybko pojawiła się granica z Austrią. Po przekroczeniu granicy temperatura po tej stronie gór chyba wzrosła o 5-6 stopni. Ciężkie chmury czaiły się na horyzoncie, co dało mi dodatkową motywację, aby nie robić długich postojów. Od Villach jechałem już nową dla mnie trasą w kierunku Klagenfurtu mijając po drodze przepiękne jezioro Ossiacher See, nad którym zjadłem kolację. W Austrii trzeba pamiętać, aby zjeść coś nie później niż o 19:00 gdyż około 20:00 wiele knajp się zamyka. Jest tu dokładnie odwrotnie niż na przykład w Hiszpanii.
Dojazd na miejsce wyglądał podobnie do pierwszego kilometra dzisiejszej trasy. Ostry podjazd do urokliwej wsi Maltschach. A w pensjonacie wraz z kluczami czekała na mnie miła karteczka powitalna napisana po polsku. Widać, że właścicielka, z którą dziś korespondowałem po niemiecku, też dba gościnność i jest przygotowana na turystów z Polski. Na szczęście dotarłem do celu suchą stopą i burze mnie nie złapały.
CDN.
Dzień 3: Maltschach – St. Lorenzen bei Knittelfeld (A)
138,5 km, 1388 m wzniosu
Dzisiejsza trasa w całości była dla mnie nowa. Zanim jednak o niej najpierw o wyśmienitym śniadaniu, które podano mi na tarasie pensjonatu, gdzie się zatrzymałem na noc. Czego tam nie było! Zresztą sami zobaczcie na filmie, który wkrótce będzie dostępy na moim kanale youtube pod nazwą Viator. Do tego jeszcze ten widok! Jak tu ruszać dalej w drogę? No ale przygoda wzywa i póki wszystko idzie dobrze, jest dobra pogoda, moc w nogach, rower sprawny to po prostu trzeba jechać.
Dziś trasa była mieszana. Trochę bocznymi drogami, trochę w sporym ruchu ulicznym. Tu kierowcy też jeżdżą dość ostrożnie za wyjątkiem kierowców ciężarówek. Ja już ją widzę w lusterku i na swoim radarze rowerowym Varia to wiem, że będzie kierowca mnie wyprzedzał bardzo ciasno. W takich momentach jadę często poboczem, którego tak naprawdę nie ma. Trochę rozumiem tych kierowców gdyż jazda w Austrii jest albo z górki albo od górkę. Więc jak taki kolos utknie pod górę za mną, który czasem ciśnie 600 watów to ciężko mu będzie zebrać się, aby mnie wyprzedzić przed nadjeżdżającym pojazdem z naprzeciwka. Ja staram się w takich sytuacjach na drodze pomagać kierowcom dając im często znaki, kiedy mogą bezpiecznie wyprzedzać. Generalnie przez 400 km nie miałem żadnej niebezpiecznej sytuacji an drodze. Modlitwy moje i moich bliskich są zapewne pomocne .
Nowy dla mnie dzisiejszy odcinek przyniósł kilka niespodzianek. Jedną z nich była długa jazda doliną wzdłuż rzeki Mur. Krajobrazy zapierały dech. Na swojej trasie zauważyłem też tor Red Bull Formuły 1. Aby go zobaczyć musiałem nieco zboczyć z trasy. Chodź tor był zamknięty dla zwiedzania udało mi się go trochę zobaczyć od tyłu objeżdżając rowerem.
Wracając do rzeki Mur, która mi towarzyszyła do samego końca mojej dzisiejszej jazdy okazuje się, że jest ona bardzo ceniona wśród zapalonych wędkarzy. Szczególnie cenne są w niej połowy ryby o nazwie lokalnej „Huchen” czyli po polsku głowacica. Jest to duża słodkowodna ryba z rodziny łososiowatych pierwotnie zamieszkująca dorzecze Dunaju. Licencja na prywatny jej połów potrafi kosztować 1000 EUR! Dla zainteresowanych sezon połowów zaczyna się od października. Chętnych nie brakuje.
Na koniec dnia czekała na mnie jeszcze jedna niespodzianka. Po zjedzeniu kolacji w moim obecnym pensjonacie i zabraniu się za pisanie tego tekstu pojawił się restauracji pewien mężczyzna, który poszukiwał obsługującego mnie kelnera. Okazało się, że pochodzi z Polski i od dłuższego czasu mieszka właśnie w tym miejscu w Austrii będąc jednym z największych producentów wysokiej jakości miodów. Gdy Jacek zaproponował, abyśmy się czegoś napili razem z towarzyszącymi mu dwiema osobami, przystałem na to. I tak zeszło nam 3 godziny rozmowy o rozmaitych ciekawych i czasem głębokich tematach. Było to bardzo miłe spotkanie i coś mi się zdaje, że te kontakt ma szansę przetrwania. Jako ciekawostka Jacek kilka lat temu został wybrany rolnikiem roku w Austrii. Mam wrażenie, że dobrze tu reprezentuje piękne polskie wartości i cechy. Zmartwił mnie trochę tym, na jaką skalę fałszuje się miody na świecie (Chiny, Ukraina) sprzedając je za ułamek ceny prawdziwego miodu.
Tak czy inaczej warto było poszerzyć swoje horyzontu, podzielić się trochę swoimi i mieć poczucie, że uczestniczy się w autentycznej rozmowie osób słuchających siebie.
Dzień 4: St. Lorenzen bei Knittelfeld – Wiener Neustad
156,5 km, 973 m wzniosu
Dzisiejszy poranek znowu przywitał mnie słońcem mimo, że spore kałuże oznaczały, że w nocy porządnie padało. Spojrzałem, jak codziennie, na mapę pogody na Windy i rzeczywiście widać było jeden obszar burzowy, który przesunął się już daleko na północ i kolejny powoli zmierzający gdzieś znad Słowenii od południa w moją stronę. Jakby mi brakowało wystarczającej motywacji do jazdy, i to sprawnej, to miałem właśnie ten dodatkowy motywator – nie dać się złapać złej pogodzie.
Trasa najpierw biegła malowniczą trasą rowerową R2 wzdłuż wspomnianej już wcześniej rzeki Mur a potem przez długi czas szlakiem R5 przez Murztal. Zależało mi na tym, żeby do słynnej przełęczy Semmering (miejsce weekendowego wypoczynku Wiedeńczyków), nie wpakować się w burzę. Bycie w górach w czasie burzy nie jest miłym doświadczeniem.
Gdy się jedzie przez Austrię trudno się zdecydować, który region czy miasto jest pękniejsze. Jadąc od południa najpierw była pofałdowana Koryntia. Potem Styria z podobnym krajobrazem i chyba bardziej malowniczymi miastami. Wreszcie zjeżdżając z przęłeczy Semmering (ok 1000 m.n.p.m.) zjechałem do Dolnej Austrii, której też nic nie brakuje.
Zachwycające są te drzewa majowe (Maibaum), które jeszcze stoją gdzieniegdzie choć wiele z nich w czasie lokalnych dożynek znika.
Stawianie tych tymczasowych drzew o charakterystycznym kształcie i dekoracjach ma przynosić pomyślność i płodność mieszkańcom.
Dziś przejechałem trochę więcej niż zwykle. Tak jakoś się rozpędziłem zjeżdżając z Semmering, że trudno było się zatrzymać. Gdyby nie to, że trzeba jeszcze coś zjeść zanim pozamykają restauracje, zrobić ręczne pranie rzeczy w których jechałem danego dnia (mam dwa komplety spodenek trzy komplety koszulek – ale lubię mieć rezerwę- taki nawyk pilota), zmontować film, napisać podsumowanie dnia itp … to można by jechać i jechać. Sprzęt działa bez zarzutu. Krzysiek, mój mechanik, wszystko porządnie wyregulował. Jutro przejazd przez Wiedeń i pewnie nocleg gdzieś w kolejnym kraju.
Dzień 5: Wiener Neustad (A) – Hevlin (Cz)
130,5 km, 932 m wzniosu
Mimo, że dobrze znoszę sporadyczną samotność i odosobnienie po jakimś czasie zaczyna mi trochę brakować kontaktu z ludźmi. Ten blog z podróży jest trochę próbą nawiązania dialogu z Wami, w który niektórzy z Was wchodzą, za co dziękuję. Czuję mocno Wasze towarzyszenie mi na trasie.
Na brak towarzystwa na trasie nie mogłem dziś narzekać. Zaczęło się, od sympatycznej rozmowy z dwiema rodzinami z Polski przy śniadaniu w hotelu, w którym się zatrzymaliśmy w Wiener Neustad. Tak jak ja oni też jechali do Polski z tą tylko różnicą, że pewnie już śpią słodko w swoich domach a ja jeszcze trochę popedałuję.
Gdy ruszyłem w trasę po około 15 km spotkałem po drodze Mike’a, rowerzystę z Lipska w Niemczech, który akurat dziś kończył we Wiedniu swój kilkudniowy objazd po Austrii. Mimo, różnicy wieku czuło się z rozmowy że łączy nas wiele wartości. Na dodatek okazało się, że jako mechanik serwisuje Boeingi dla DHL, więc było to dla mnie interesujące ze względu na moją pasję lotniczą. Te wspólne 40 km do Wiednia zleciało jak z bicza.
Sam Wiedeń… no cóż, nie da się ukryć, że to piękne miasto. Jadąc wspaniałe ramen spotkałem kolejną dużą rodzinę z Polski, tym razem wybierającą się na wesele we Wiedniu. Niestety nie zapraszali, aby dołączył ale i tak tego dnia trafiłem na inną imprezę…
Wyjeżdżając z Wiednia zachwyciły mnie ścieżki rowerowe i ruch rowerzystów jadących wzdłuż Dunaju, który płynie tu akurat z północy na południe a nie jak większość rzek w Polsce w odwrotnym kierunku. Jadąc tak wzdłuż tej pięknej rzeki obserwowałem niebo, które zaczęło się chmurzyć z wielu stron. Czekała mnie jeszcze wspinaczka na Buschberg przez pasmo na granicy z Czechami co zwiastowało, że tam pogoda się jeszcze pogorszy. Tak właśnie było. No w końcu złapał mnie ten deszcz, który przez 3 dni za mną podążał.
Zanim się jednak przeprawiałem przez Leiser Berge spotkała mnie niespodzianka. Można powiedzieć, że było to swego rodzaju deja vu. Otóż w mieście Großrußbach trafiłem na wielki festyn strażaków, a w zasadzie lokalnych służb mundurowych jeżdżących na niebieskim świetle (Blaulichttag). Czułem się tak, jakbym ta na mnie czekali. Przyszło wspomnienie z zeszłego roku kiedy również w Austrii, niedaleko Villach, trafiłem na podobną imprezę w czasie jazdy rowerem z Chorwacji.
No i jeszcze na deser spotkanie z niesamowicie otwartym i świetnie mówiącym po angielsku Florianem. Na koniec zaskoczył mnie jeszcze swoją znajomością historii o niedźwiedziu Wojtku nawiazując do mojego imienia. Polecam tę historię sobie wygooglować dla nie znających jej.
Po takich wrażeniach ostatnie 2 h jazdy w deszczu w zapadającej ciemności nie należały do szczególnie przyjemnych. Dzięki temu mogłem ochłonąć po tych wszystkich wrażeniach z dnia. Czechy przywitały mnie dobrym jedzeniem w knajpie i drugim już piwem tego dnia i średnio miłą włascicielką pensjonatu, która chciała np. aby swój rower trzymał pod gołym niebem w strugach deszczu przez cała noc. Poza tym w tym pensjonacie jest wiele detali, które można by łatwo rozwiązać inaczej ale pani chyba straciło do tego pasję lub nigdy jej nie miała. No cóż, trochę zostałem rozpsuty przez te wcześniejsze miejsca noclegu, choć cena za nocleg w średniej jakości pensjonacie jest podobna do wcześniejszych.
Mam nadzieję, ze jutro się trochę wypogodzi i znajdę coś otwartego po drodze aby się nawodnić i posilić. Ostatnio jadąc przez Czechy prowincjonalne miałem z tym problem.
Day 6: Hevlin – Pustimer
110 km, 898 m wzniesień.
W niedzielę, jak Bóg przykazał, należy odpocząć od pracy więc i ja trochę mniej i wolniej dziś jechałem i skończyłem wcześniej jazdę, aby był czas na inne sprawy.
Po wczorajszym wjeździe do Czech i niezbyt przyjemnym początku dziś było trochę więcej pozytywnych akcentów. Po pierwsze chciałem docenić dość dobre oznaczenia i sieć tutejszych dróg rowerowych. Co prawda cześć z nich jest w takim sobie stanie, ale jako rowerzysta można się poczuć tutaj dobrze. Z infrastruktury tu dostępnej najbardziej odpowiada mi chyba jedzenie no i oczywiście piwo, którego normalnie prawie nie piję. W Czechach pije się je jak wodę. Red Bull colę zamieniłem na czeską kolę o nazwie Kofola. Nawet dobra.
Największym jednak zaskoczeniem dnia były duże połacie winnic, który mijałem przez cały dzień jazdy przez region Moraw. Widać, że gałęzie uginają się już pod ciężarem winogron a zbioru są tuż tuż.
Zaskoczyło mnie, że podobnie jak w Austrii tu też stawiają drzewa majowe i że jeszcze gdzieniegdzie stoją.
Kraj ojczysty coraz bliżej. Jak dobrze pójdzie to jutrzejszy, ostatni nocleg, będzie już po polskiej stronie. Pogoda dziś nie rozpieszczała. Jutro ma być lepiej, ale trasa będzie bardzo wymagająca. Dziś spotkałem grupę Polaków na MOPie przy autostradzie niedaleko Brno. Nawet popilnowali mi rower gdy poszedłem zamówić coś do KFC. Widać, że AmRest, firma, w której przepracowałem wiele lat, trzyma dobry poziom swoich restauracji również w Czechach. Z tej grupki Polaków, cześć wracała do Wrocławia. Tak mnie korciło, aby zrzucić trochę bagażu z roweru i dać im, aby zawiedli do Polski. Lżejszym rowerem byłoby łatwiej jutro jechać przez góry. No ale była by to chyba niedozwolona forma dopingu.
Dzień 7: Pustimer (Cz) – Jarnołtówek (Pl)
137,5 km, 1757 m wzniesień.
Co za piękny dzień! Pogoda wyśmienita do jazdy i nawet lekko sprzyjający wiatr. Tylko te góry jeszcze pokonać i to na samych ostatnich 50 km trasy, czyli w najgorszym momencie całej jazdy. Cel był jednak jasny. Dojechać, doczłapać, doczołgać się do granicy z Polską.
Moje lekkie obawy okazały się niepotrzebne. Noga dziś była mocna i nawet pupa mnie nie bolała. To ostatnie, to jedyna rzecz, która mi trochę doskwiera przy długich jazdach dzień w dzień. I to pomimo tego, że mam super wygodne siodełko, stosuje sprawdzony krem i strój kolarski. Fizyki się nie jednak oszuka. Wzrost 189 cm i waga 85 kg i już ok 40 godzin w siodełku zostawia jakieś tam opuchlizny. W końcu to już ok 216 000 wykonanych obrotów korbą! Przy pokonywaniu długich dystansów jeszcze ważniejszy od dobrej formy fizycznej jest strona mentalna. Z mojego doświadczenia robienia długich dystansów czy to w Ironmanie, czy na rowerze najlepiej sobie to mentalnie podzielić na mniejsze kawałki. Myślenie ile mi jeszcze zostało do końca potrafi mocna drenować mentalnie. To tak jak te dzieci, które w czasie długiej jazdy pytają rodziców „ile jeszcze do końca”.
Zanim opuściłem dziś Czechy dały mi one to co najlepsze. Kolejne piękne mijane miasta, smaczne jedzenie, zapierające dech krajobrazy no i … Cola kofola.
Wjeżdżając do Polski po trudnej przeprawie przez góry spotkałem jeszcze Polaków z Prudnika na rowerach w Czechach. Zachwycali się moim rowerem i wyczynem. No i w końcu przyszedł ten moment wzruszenia. Marsz, marsz Dąbrowski, z ziemi włoskiej do Polski… Te akurat słowa nie były mi chyba nigdy bliższe.
Na swój ostatni nocleg zatrzymałem się w uroczym miejscu w Polsce o czym więcej w jutrzejszym, ostatnim wpisie z podróży.
It has become my annual habit to do a bikepacking ride across Europe. I would like to share with you a couple of reflections from my most recent ride from Venice-Treviso airport to Wrocław, Poland, that I completed a few days ago.
This time, I managed to complete the entire route without any problems, and in rather favorable weather. The ride was full of spontaneity. Just a few weeks earlier, I wasn’t sure I’d even embark on any long-distance cycling tour. This year, I was supposed to ride a shorter distance through the Alps with my wife. However, our youngest child protested that he didn’t want to be without both parents for another week of vacation and therefore didn’t want to go to another summer camp. Oh well. We have to be happy that the children want to be with us and miss us. We respected that. After all, this won’t last forever. Someday, Jaś, like our older children, will have his own life and visit his parents less often. However, my wife encouraged me not to give up on another solo ride, and I’m glad I listened to her.
For me, such an experience is incredibly rich. This richness includes the value of sightseeing, learning about the cultures of the countries and regions I traverse, tasting local food and drinks, and experiencing the changing landscapes with multiple senses. The changing scents, whether on the Alpe Adria route or after entering Carinthia, Styria, Lower Austria, Moravia, or the Opawskie Mountains, are indescribable. An apitherapy session in a cottage built over a large beehive at my last overnight stay in Włóczykijówka, Poland, will remain in my memory for a long time. The evening buzz of bees, the warmth and fragrance emanating from the hive… an intoxicating experience.
You can’t experience all of that from behind a car window. However, the greatest value of all these experiences are the people I meet along the way. Many of these meetings were anonymous, sometimes longer conversations, like an evening with Jacek, a Polish beekeeper and selected the- farmer-of-the-year in Austria, or a shared ride and conversation with Mike from Leipzig about servicing Boeing aircraft for DHL. Virtual meetings with you via WhatsApp, or with people following my rides on Strava or YouTube, were also valuable.
Europe hasn’t had a good press lately. The ongoing war in Ukraine, problems with migration and innovation, falling birth rates in many countries… Despite all these real problems, I can’t imagine a better place to live. Where in the world are there such beautiful landscapes, often with bike paths running through them? Where is the food tastier and healthier? Where are so many people of all ages cycling in a similar way? Where are there so many beautiful and well-maintained places, where environmental concerns, waste separation, life balance, and not to mention the vast cultural heritage?
Such a slow journey also allows me to see that despite our different cultures, languages, historical experiences, and various stereotypes, more unites us than divides us. Often, a single gesture, a word, a smile, a question is enough to break down the barriers of openness and fear that lie within many of us. It’s all there is to it, or is it!?
Spontaneity and trust make this experience even more enjoyable. How many times has my rather expensive bike been left unsecured? How many times have I not known until almost the evening where I’d be staying for the night, or whether I’d find a place to eat? Bicycle tires, which many cyclists habitually pump up daily and then carefully check the pressure, I pumped up once on the course in eight days! Is it possible? Yes it is. If I wanted to plan everything, have full control, etc., such a ride would become a torture for me.
It’s easier to navigate through life with a „light load.”
I thank God that I have the strength, desire, and curiosity to still get off the couch and into the unknown. Thank you for all your support!
Total ride summary
Distance: 1059 km
Moving time: 44g55m38s
Avg. speed: 23,6 km/h
Top speed: 73,4 km/h
Elevation gain: 8694 m
Calories burnt: 38 098
****
Below is the summary of my daily blogs and vlogs I preapred along the way. Enjoy it!
Day 1 – Treviso – Ragogna
112km, 815m elevation gain
The first day of my trip is behind me. The flight from Wrocław to Venice-Treviso arrived very smoothly, even 15 minutes early. Unpacking and folding my bike went just as smoothly, so I was leaving the airport for my first overnight stay near Ragogna around 2:00 PM. My route bypassed the old center of Treviso, but I decided to explore this beautiful city by bike. It was worth it. Interestingly, tiramisu comes from Treviso. For the first 40km, I rode in heavy traffic. However, in Italy, I don’t feel any discomfort because of this. Drivers are very careful overtaking cyclists here. In this respect, Italy, along with Spain, is my favorite country for safe cycling. For the first 15km, I noticed my front wheel was wobbling. At first, I thought it was due to bumps in the road. But it lasted 15km! It turned out that the front tire was sitting unevenly on the rim. Fortunately, after waiting until after siesta, a nearby bike shop helped me fix the problem.
That wasn’t the only kindness I received today. After about 80 km, I stopped for a bite to eat. Truth be told, I’d been looking for a bar, a restaurant, anything since the 60th kilometer. But that’s not easy in Italy—especially during siesta time. There’s no equivalent of Żabka here, and gas stations rarely have shops or bars. After a long search, I spotted a bakery called Forno Alzetta in Montereale Valcelina. I wasn’t looking for sweet or dry bread, but the lovely lady, probably the owner, decided to treat me like a mother treats her hungry son. She sliced open a large roll and suggested filling it with fantastic Tyrolean prosciutto cotto. I suggested adding a little olive oil to this improvised sandwich. The lady initially said they ate it more dry here, but in the same sentence, she upped the ante by suggesting some mayonnaise with it. It turned out delicious! Seeing my satisfaction, she suggested coffee and a cornetto with cream. I bought a few other things there, but the lady suggested the coffee and dessert to be on the house – a company that has been in business for 104 years. No wonder, considering how they treat their customers.
From the 40th kilometer onward, the ride was a real pleasure. The Alps approached me on my left, as evidenced not only by their sight but also by the Alpine smell. Every now and then, I passed charming towns and ripening vineyards. This mixture of Alps and vineyards is dizzying, in a good way. From the cyclist’s perspective, it’s a particularly extraordinary experience. After reaching my accommodation, I luckily discovered that they also had a good restaurant, where I’m writing this. Tomorrow I’ll be entering the Alps, and the next overnight stay will probably be somewhere in Austria. Speaking of accommodations, I plan them very spontaneously, depending on the conditions on the route, etc. This kind of riding allows me to relax more, rather than rushing to get somewhere at a specific time. To be continued …
Day 2: Ragogna (IT) – Maltschach (A)
147 km, 1429 m elevation gain
Today started with a sunny morning and a wonderful breakfast at my accommodation. It doesn’t take much to feel well-welcomed. Delicious food, a smile from the waitress with whom I chatted about the Asian languages she was studying, the owner’s help in offering his garage to store my bike safely…
Despite the pleasant weather, I had a feeling I might get caught in the rain today, maybe even a thunderstorm, as confirmed by the weather maps on Windy. It’s a pilot habit of mine, which also comes in handy when planning a bike ride. The first kilometer after leaving the hotel was a steep climb of about 14%. It didn’t take me long to warm up. Fortunately, a light alpine breeze appeared, which somewhat tempered the rising humidity.
After about 20 kilometers, I entered a very popular section of the Alpe Adria cycling route, the entire route to Salzburg I’d ridden last year. Zbigniew Wodecki happened to be playing in my Spotify playlist my favorite song, „Lubię wracać tam, gdzie byłem już” (I Like to Return Where I’ve Been Already). Coincidence? Unlike most cyclists, I was riding north and mostly uphill. More cyclists immediately appeared, including families with teenagers. I don’t know if they were riding a shorte section or the entire route from Salzburg to Grado, but it looked impressive.
After reaching Tarvisio, which I passed this time like an express train, the Austrian border quickly appeared. After crossing the border, the temperature on this side of the mountains must have risen by 5-6 degrees. Heavy clouds were lurking on the horizon, which gave me additional motivation not to make long stops. From Villach, I took a new route towards Klagenfurt, passing the beautiful Lake Ossiacher See along the way, where I ate dinner. In Austria, you have to remember to eat no later than 7:00 PM, as many restaurants close around 8:00 PM. It’s the exact opposite here than in Spain, for example.
The last part of my today’s ride was similar to the first kilometer of today’s route. A steep climb to the charming village of Maltschach. A lovely welcome card, written in Polish, awaited me at the guesthouse along with the keys. It’s clear that the owner, with whom I corresponded today in German, also values hospitality and is prepared for Polish tourists. Fortunately, I arrived safely and unaffected by the storms.
To be continued…
Day 3 Maltschach – St. Lorenzen bei Knittelfeld (A)
138,5 km, 1388 m elevation gain
Today’s route was completely new to me. But before I talk about it, let’s first talk about the delicious breakfast I was served on the terrace of the guesthouse where I stayed overnight. What a sight! See for yourself in the video, which will soon be available on my YouTube channel called Viator. And then there’s that view! How do I get on with the ride? But adventure calls, and as long as everything goes well—the weather’s good, my legs are strong, and my bike is in good working order—I simply have to go.
Today’s route was a mixed bag. Some side roads, some heavy traffic. Drivers here are also quite cautious, with the exception of truck drivers. I can already see them in my mirror and on my Varia bike radar, so I know they’ll be overtaking me very closely. In such moments, I often ride on the shoulder, which isn’t really there. I understand these drivers a bit, as driving in Austria is either downhill or downhill. So if a giant like that gets stuck uphill behind me, sometimes pushing 600 watts, it’ll have a hard time getting up enough power to overtake me before an oncoming vehicle approaches. I try to help drivers in these situations by frequently giving them signals when it’s safe to overtake. Overall, I didn’t encounter any dangerous situations on the road for 400 km. My prayers and those of my loved ones are probably helping.
Today’s new section brought a few surprises. One of them was a long ride through the valley along the Mur river. The scenery was breathtaking. I also spotted the Red Bull Formula 1 track along my route. To see it, I had to deviate a bit. Although the track was closed to visitors, I managed to see it from the back by cycling behind it through some forrested area. Returning to the Mur river, which accompanied me until the very end of my ride today, it turns out that it is highly prized among avid anglers. Catches of a fish called „huchen” are particularly prized. This is a large freshwater fish from the salmonid family that originally inhabited the Danube basin. A license for private fishing can cost €1,000! For those interested, the fishing season begins in October. There’s no shortage of takers.
At the end of the day, another surprise awaited me. After eating dinner at my current guesthouse and starting to write this piece, a man appeared at the restaurant looking for a waiter to serve him. It turned out he was Polish and had been living in that very spot in Austria for many years, being one of the largest producers of high-quality honey. When Jacek suggested we grab a drink with two of his companions, I obliged. We spent three hours talking about various interesting and sometimes profound topics. It was a very pleasant meeting, and I have a feeling this relationship has a chance of lasting. Interestingly, Jacek was named Farmer of the Year in Austria a few years ago. I feel he represents graeat Polish values and characteristics well here. I was a little concerned about the scale of honey adulteration around the world (China, Ukraine), selling it for a fraction of the price of real honey. In any case, it was worth broadening my horizons, sharing some of my own, and feeling like I was participating in an authentic conversation between people listening to each other.
Day 4: St. Lorenzen bei Knittelfeld – Wiener Neustad
156,5 km, 973 m elevation gain
This morning greeted me with sunshine again, even though the large puddles meant it had rained heavily overnight. I checked the weather map on Windy, as I do every day, and indeed, there was one storm area that had already moved far north, and another one slowly moving towards me from somewhere over Slovenia from the south. As if I lacked sufficient motivation to ride, and ride efficiently, I had this extra incentive – not to get caught in bad weather. The route first followed the scenic R2 cycle route along the aforementioned Mur River, and then for a long time on the R5 trail through the Murztal. I was determined to avoid getting caught in a storm on my way to the famous Semmering Pass (a weekend retreat for Viennese). Being in the mountains during a storm is not a pleasant experience.
Driving through Austria, it’s hard to decide which region or city is more beautiful. Coming from the south, I first encountered the rolling Corinthia. Then Styria, with a similar landscape and perhaps more picturesque towns. Finally, descending from the Semmering Pass (around 1,000 meters above sea level), I descended into Lower Austria, which also offers plenty.
These Maypoles (Maibaum) are stunning, still standing here and there, though many disappear during local harvest festivals. Placing these temporary trees, with their distinctive shape and decorations, is said to bring prosperity and fertility to the locals.
Today I rode a bit more than usual. I somehow picked up such speed descending from Semmering that it was hard to stop. If it weren’t for the fact that I still had to eat before the restaurants closed, hand-wash the clothes I wore that day (I have two sets of bib shorts and three sets of jersey – but I like to have a spare – it’s a pilot’s habit), edit a video, write a summary of the day, etc., I could have just kept going. The equipment is working perfectly. Krzysiek, my mechanic, adjusted everything properly. Tomorrow, I’ll be driving through Vienna and probably overnighting somewhere in another country.
Day 5: Wiener Neustad (A) – Hevlin (Cz)
130,5 km, 932 m elevation gain
Although I tolerate occasional solitude and isolation well, after a while I start to miss human contact. This travel blog is partly an attempt to engage in a dialogue with you, which some of you are engaging in, for which I thank you. I feel your company strongly along the way. I couldn’t complain about the lack of company on the road today. It started with a pleasant conversation with two families from Poland over breakfast at the hotel where we were staying in Wiener Neustadt. Like me, they were also heading to Poland, with the only difference being that they were probably already sound asleep in their homes, and I’d still have a bit of pedaling to do. After setting off on my journey, after about 15 km, I met Mike, a cyclist from Leipzig, Germany, who was finishing his several-day tour of Austria in Vienna today. Despite the age difference, it was clear from our conversation that we shared many values. It also turned out that he works as a mechanic and services Boeing aircraft for DHL, so it was interesting for me given my passion for aviation. These 40 km to Vienna flew by like a flash.
Vienna itself… well, there’s no denying it’s a beautiful city. While eating delicious ramen, I met another large family from Poland, this time going to a wedding in Vienna. Unfortunately, they didn’t invite me to join, but I ended up at another party that day anyway.
Leaving Vienna, I was captivated by the bike paths and the traffic of cyclists riding along the Danube, which flows north to south here, not in the opposite direction like most rivers in Poland. Cycling along this beautiful river, I observed the sky, which began to cloud over from many directions. I still had to climb Buschberg over the mountain range on the Czech border, which promised that the weather would worsen there. And so it did. Well, I finally got caught by the rain that had been following me for 3 days.
Before crossing the Leiser Berge, however, I was in for a surprise. You could say it was a kind of déjà vu. In the town of Großrußbach, I stumbled upon a huge firefighter festival, or rather, local uniformed services, running blue lights (Blaulichttag). I felt as if they were waiting for me. It reminded me of last year, when I stumbled upon a similar event in Austria, near Villach, while cycling from Croatia. And for dessert, I met Florian, who was incredibly open and spoke excellent English. Finally, he surprised me with his knowledge of the story of Wojtek the bear, alluding to my name. I recommend Googling this story for those unfamiliar with it.
After such experiences, the last two hours of riding in the rain and gathering darkness weren’t particularly pleasant. This allowed me to recover from all the day’s excitement. The Czech Republic welcomed me with good food in a pub, my second beer of the day, and a rather unfriendly guesthouse owner, who, for example, wanted me to keep my bike outside in the pouring rain all night. Besides, there are many details in this guesthouse that could easily be resolved differently, but the lady seems to have lost her passion for it or never really had it. Well, I was a bit spoiled by the previous accommodations, although the price for a night in a mid-range guesthouse is similar to the previous ones. I hope tomorrow the weather clears up a bit and I can find something open along the way to rehydrate and eat. I had this problem recently while driving through the Czech Republic’s provincial countryside.
Day 6: Hevlin – Pustimer
110 km, 898 m elevation gain.
On Sunday, as God commanded, it’s time to rest from work, so I rode a little less and slower today and finished early to have time for other things. After entering the Czech Republic yesterday and a less-than-pleasant start, today had a few more positives. First, I wanted to appreciate the relatively good signage and network of local bike paths. Admittedly, some of them are in so-so condition, but as a cyclist, you can feel welcome here. Of the infrastructure available, I think I like the food the most, and of course, the beer, which I usually hardly drink. In the Czech Republic, however, you drink it like water. As for other beverages I swapped Red Bull Cola for a Czech cola called Kofola. It’s quite good.
The biggest surprise of the day, however, were the vast expanses of vineyards I passed throughout the entire day of riding through the Moravian region. You can see that the branches are already bending under the weight of the grapes, and the harvest is just around the corner.
I was also surprised that, just like in Austria, they were putting up Maypoles here too, and that they were still standing here and there.
My homeland is getting closer. If all goes well, tomorrow’s final overnight stay will be on the Polish side. The weather wasn’t great today. Tomorrow’s supposed to be better, but the route will be very demanding. Today I met a group of Poles at a rest area on the highway near Brno. They even looked after my bike when I went to order something from KFC. It’s clear that AmRest, the company I worked for for many years, maintains the high standards of its restaurants in the Czech Republic as well. Some of this group of Poles were returning to Wrocław. I was so tempted to unload some of my luggage and let them take the extra weight back to Poland. A lighter bike would have been easier but this might be an illegal form of doping.
Day 7: Pustimer (Cz) – Jarnołtówek (Pl)
137,5 km, 1757 m elevation gain.
What a beautiful day! The weather was perfect for riding, and there was even a slight wind in my favor. The only thing left to overcome were those mountains, and that was only in the last 50 km of the route, the worst part of the entire ride. The goal, however, was clear: to reach, to drag, to crawl to the Polish border.
My slight worries proved unnecessary. My leg felt strong today, and not even my butt hurt. That last bit is the only thing that bothers me a bit on long rides day after day. And this despite having a super comfortable saddle, using my trusty cream, and cycling clothing. But you can’t fool physics. I’m 189 cm tall and weigh 85 kg, and already about 40 hours in the saddle leaves some swelling. After all, that’s about 216,000 crank revolutions made so far! When covering long distances, mental fitness is even more important than good physical condition.
From my experience of completing long distances, whether in an Ironman or on a bike, it’s best to mentally break it down into smaller chunks. Thinking about how much longer I have left can be quite draining. It’s like those children who, during a long ride, ask their parents „how much longer.” Before I left the Czech Republic today, it gave me the best of everything. Beautiful cities, delicious food, breathtaking landscapes, and… Kofola cola. Entering Poland after a challenging mountain hike, I met some Poles from Prudnik on bikes in the Czech Republic. They were amazed by my bike and my achievement. And finally, that moment of emotion arrived. (…) March, Dąbrowski march, from Italian soil to Poland… I don’t think I’ve ever been closer to those words taken from the Polish anthem… For my last night, I stayed in a charming place in Poland, more about that in my tomorrow’s final post from the trip.
Yesterday’s evening rain in the heart of the Alps announced that today could be a challenge with the weather. Indeed, since early morning, the water was pouring in streams and after driving through a tunnel that was several kilometers long, a steep descent on the road awaited me. From experience, I knew that such a descent would end with a considerable hypothermia of the body and for the next 110 km to Salzburg I would be shivering with cold. So I sat at the train station on the other side of the tunnel and delayed my further ride thinking what to do.
And so I asked my Guardian Angel in the form of a random driver, Rupert, who not only drove me through the worst part of the downpour but also took me to the local attraction in Bad Gastein, the amazing waterfall. From today on, I will add St. Rupert, who is also supposedly the patron saint of Salzburg, to my short daily Litany of Saints.
Day 8 – A Tale of Two Alexandras/Aleksandras
I spent my last night in the charming Schloss Hotel in Passau. A bit of luxury after another day of pedaling in various weather conditions tastes especially good. The hotel is not only interestingly located at the confluence of three rivers, has interesting architecture but above all is run by wonderful people led by the owner Alexandra and her right hand, Eva.. At the end of my stay Alexandra asked me for links to videos from my trip. Unfortunately, due to my inadvertence, I sent them to some other Aleksandra (spelled with K as is popular in Poland), who was in my WhatsApp contacts. To my surprise, I almost immediately received a rather brusque message from this other Aleksandra (I don’t know how it ended up in my contacts) that she had received some suspicious links from me. Okay… I thought and then I saw that I had sent the links to the wrong address. In any case, I apologized to the Lady for the „morning spam” and wished her a nice day and deleted the contact so as not to make similar mistakes in the future. What moral do I see in this, apart from the obvious one, to double check who and what you are sending…
In life, we meet various „Alexandras”. What’s more, we ourselves, and I know this from myself, can be nice or judge someone too quickly. Today it was Ms. Aleksandra, another time it will be me or one of the readers of this story. It is worth holding back at such a moment and not making hasty judgments, because it often cuts us off from building relationships with others.
On my journey, I have already met many wonderful people. The simple key to this was a smile, an open attitude, sometimes a request for help… contrary to what the media tries to force into our heads, the world is full of wonderful people. I have no doubt that the second Aleksandra is also one of them.
Day 9 – Food is on the street – free! Yesterday, while cycling through the Bohemia region in the Czech Republic, I was struck by how many apple trees there were along the roads I was riding. It is now the season when these trees are bent under the weight of fruit, and many of them are already lying in the grass. Only here and there I saw people with crates collecting these stray apples. I suspect most of these fruits will simply rot. It reminds me a lot of situations in Poland with wild plums, e.g. Mirabelle plums. Rarely anyone collects them. The compote made by my wife Ania is wonderful! A reflection occurred to me that, in our various existential fears, we are often afraid that we might run out of money in life and therefore be doomed to hunger. I think that this is largely a justified fear resulting from the history of the human race, which has repeatedly experienced hunger, wars, etc. Looking at these free apples on the earth, a positive thought about the abundance of this world and gratitude for these God’s gifts appeared in my head. . I recommend apples. Not only Czech or Polish ones. The ones that taste best are those raised straight from the ground.
Day 10 – The difficult art of letting go
Many of you who have accompanied me on this bike journey from Zadar, Croatia to Wroclaw, Poland, in recent days have expressed your admiration for the physical aspect of this undertaking. For many non-athletes, cycling over 1100 km in 9 days, while climbing Mt. Everest and Mt. Blanc, may seem like a superhuman effort. Fortunately, this is not the case for me, as I have been doing endurance sports for many years. However, I have another challenge that I have been facing for years, and which was one of the main themes of this journey.
It is about unlearning the rushed life, at high speeds and with great intensity, which I have practically known for forever. Instead, I am learning to live more in harmony with nature, with the environment, with myself.
A few years ago, I withdrew from my professional life, which, in theory, created space in my life to develop these new habits. Being „here and now”, noticing what’s around you, being more open to others, better understanding yourself, your various emotions, your life path and the meaning of existence. Cycling through various unknown places, dragging not only a bike but also luggage and a drone on your back, somehow forces you to ride a slightly different style.
During this multi-day ride, I often watched as my old „I” bantered with the new one. The old one sometimes wanted to ride faster, further, longer. The new one asked him: but why do you want to hurry? Your wife told you that you can come back even next Sunday, and if necessary, even later. A wife like that is a treasure, isn’t she.
I stopped many times to admire something while many cyclists, especially on the Alpe Adria route, rode without noticing the beauty of the waterfalls, flowers, ripe grapes in Italian or Austrian vineyards, or the changing smell of our beautiful continent along the way. I used to rush like that without restraint. Before setting off on my journey, I wondered whether to take a drone with me. It’s an additional piece of junk to pack and carry, and each time it’s launched, it takes time, focus and preparation. Wanting to share my visual experiences with you, I tried to document this journey quite richly with photographs, both from a drone and from my phone. Anyone who has ever taken a photo while riding a bike, sometimes fast, knows that this requires extra effort. At the end of the day, it all had to be somehow edited into some digestible travel vlog. This additional work, although tedious, gave me a lot of satisfaction when it could move, inspire or lift the spirits of another person. As the wonderful priest Grzywocz once said, „value likes to be shared”. And what I experienced on many levels, spiritual, tourist, social, climatic, etc., was truly valuable.
I am writing this a bit in the past tense, so you can probably guess where my last story from this bike trip across Europe is headed. This morning, when I saw the downpour in Prague and the terrible forecast for the remaining 300 km of the road, my two “I’s” started to talk again. No, I have to go and finish this ride like a man, like a warrior… despite the terrible weather, despite my main assumption for this trip, which I wrote about above, and in fact despite myself. A new voice, you might say the voice of reason, said: but what pleasure will it be to spend another dozen or so hours on a bike in the pouring rain riding against a headwind of 30 km/h. What good will it do to the world? You don’t have to prove anything to yourself. And… I listened to this new voice, even though the old one wouldn’t let up. After leaving the hotel in Prague, I went to the train station in Prague to buy a ticket to Wrocław. It turned out that I could only buy a ticket at the ticket office to the Czech/Polish border in Trutnov. So I did. On the way, however, I returned to the idea that I could somehow crawl my bike from the border to Wrocław. After reaching Trutnov, it turned out that the downpour was so merciless that after a few minutes on the platform I was completely soaked. So I bought another ticket to the Sędzisław station, where I had two options: either stop for the night and continue the last 110 km by bike on Saturday or take another train, this time to Wrocław. I was about to book accommodation on in Sędzisław when I got the idea to check if there was anything to eat nearby. And nothing. I would have to starve for almost the entire day.
Of all the challenges that stood in my way, this last one turned out to be the hardest. How can I let go in this objectively difficult situation?! The goal is so close! For many people, especially those working in business, in professions that require high intensity, letting go is extremely difficult. One of the famous Polish Ironman competitors promoted himself with a slogan that once seemed quite inspiring to me, but today sounds idiotic to me, i.e. „There is no such thing as I can’t”.
When I was sitting there first in the restaurant car of the train to Wrocław and then chatting with fellow passengers about this and that, in the background there were voices of passengers saying that the terrible weather was because today was Friday the 13th. That it was all because of the Genoese Cyclone, Boris. I smiled internally because I felt that it was not Boris or the weather that defeated me, but that I defeated the old „I”.
Many of you who have accompanied me on this bike journey from Zadar, Croatia to Wroclaw, Poland, in recent days have expressed your admiration for the physical aspect of this undertaking. For many non-athletes, cycling over 1100 km in 9 days, while climbing Mt. Everest and Mt. Blanc, may seem like a superhuman effort. Fortunately, this is not the case for me, as I have been doing endurance sports for many years. However, I have another challenge that I have been facing for years, and which was one of the main themes of this journey.
It is about unlearning the rushed life, at high speeds and with great intensity, which I have practically known for forever. Instead, I am learning to live more in harmony with nature, with the environment, with myself.
A few years ago, I withdrew from my professional life, which, in theory, created space in my life to develop these new habits. Being „here and now”, noticing what’s around you, being more open to others, better understanding yourself, your various emotions, your life path and the meaning of existence. Cycling through various unknown places, dragging not only a bike but also luggage and a drone on your back, somehow forces you to ride a slightly different style.
During this multi-day ride, I often watched as my old „I” bantered with the new one. The old one sometimes wanted to ride faster, further, longer. The new one asked him: but why do you want to hurry? Your wife told you that you can come back even next Sunday, and if necessary, even later. A wife like that is a treasure, isn’t she.
I stopped many times to admire something while many cyclists, especially on the Alpe Adria route, rode without noticing the beauty of the waterfalls, flowers, ripe grapes in Italian or Austrian vineyards, or the changing smell of our beautiful continent along the way. I used to rush like that without restraint. Before setting off on my journey, I wondered whether to take a drone with me. It’s an additional piece of junk to pack and carry, and each time it’s launched, it takes time, focus and preparation. Wanting to share my visual experiences with you, I tried to document this journey quite richly with photographs, both from a drone and from my phone. Anyone who has ever taken a photo while riding a bike, sometimes fast, knows that this requires extra effort. At the end of the day, it all had to be somehow edited into some digestible travel vlog. This additional work, although tedious, gave me a lot of satisfaction when it could move, inspire or lift the spirits of another person. As the wonderful priest Grzywocz once said, „value likes to be shared”. And what I experienced on many levels, spiritual, tourist, social, climatic, etc., was truly valuable.
I am writing this a bit in the past tense, so you can probably guess where my last story from this bike trip across Europe is headed. This morning, when I saw the downpour in Prague and the terrible forecast for the remaining 300 km of the road, my two “I’s” started to talk again. No, I have to go and finish this ride like a man, like a warrior… despite the terrible weather, despite my main assumption for this trip, which I wrote about above, and in fact despite myself. A new voice, you might say the voice of reason, said: but what pleasure will it be to spend another dozen or so hours on a bike in the pouring rain riding against a headwind of 30 km/h. What good will it do to the world? You don’t have to prove anything to yourself. And… I listened to this new voice, even though the old one wouldn’t let up. After leaving the hotel in Prague, I went to the train station in Prague to buy a ticket to Wrocław. It turned out that I could only buy a ticket at the ticket office to the Czech/Polish border in Trutnov. So I did. On the way, however, I returned to the idea that I could somehow crawl my bike from the border to Wrocław. After reaching Trutnov, it turned out that the downpour was so merciless that after a few minutes on the platform I was completely soaked. So I bought another ticket to the Sędzisław station, where I had two options: either stop for the night and continue the last 110 km by bike on Saturday or take another train, this time to Wrocław. I was about to book accommodation on in Sędzisław when I got the idea to check if there was anything to eat nearby. And nothing. I would have to starve for almost the entire day.
Of all the challenges that stood in my way, this last one turned out to be the hardest. How can I let go in this objectively difficult situation?! The goal is so close! For many people, especially those working in business, in professions that require high intensity, letting go is extremely difficult. One of the famous Polish Ironman competitors promoted himself with a slogan that once seemed quite inspiring to me, but today sounds idiotic to me, i.e. „There is no such thing as I can’t”.
When I was sitting there first in the restaurant car of the train to Wrocław and then chatting with fellow passengers about this and that, in the background there were voices of passengers saying that the terrible weather was because today was Friday the 13th. That it was all because of the Genoese Lowland, Boris. I smiled internally because I felt that it was not Boris or the weather that defeated me, but that I defeated the old „I”.
Dzięki naszemu najmłodszemu dziecku odkryliśmy z żoną niedawno jedno z niezwykłych miejsc we Wrocławiu. Jest to klub sztuk walk WroX Gym, który latami mijałem po sąsiedzku nie zdając sobie sprawy, jak niezwykły jest to punkt. Moje, pewnie dość powszechne, wyobrażenie o takim miejscu było mniej więcej takie:
zamknięty klub dla wąskiej grupy wtajemniczonych ludzi pasjonujących się walką wręcz. Ten obraz wzmacniały dochodzące z wewnątrz krzyki i pojękiwania ćwiczących, a także brzęk rzucanego metalu.
Z dużym zaskoczeniem przyszło mi ten obraz zweryfikować przez ostatnie kilka miesięcy, od których nasz siedmiolatek uczęszcza na zajęcia Brazylijskie Ju-Jitsu (BJJ) Junior i okazjonalnie Junior MMA. Początkowo to moje odmienne spojrzenie zmieniało się stopniowo gdy czasami zaprowadzałem tam lub odbierałem stamtąd syna. Kiedy jednak spędziłem z reprezentacją klubowiczów WroX Gym więcej czasu na niedawnym obozie w Zakopanem moja metamorfoza postrzegania tego miejsca, atmosfery tam panującej, promowanych wartości i wreszcie poznanych tam sympatycznych ludzi stała się stała się diametralna.
To, co szczególnie mnie urzeka, to unikalna atmosfera otwartości tego klubu, któremu przewodzą charyzmatyczny Trener SQRA (Tomek Skórkowski) oraz Aleksandra Milejska, czy też inni trenerzy tacy jak Paweł Wadas, Mateusz czy Sebastian. Nie czuję się tu jakiegoś elitaryzmu czy zamknięcia. Wręcz przeciwnie na jednej macie ćwiczą tu początkujący i mistrzowie świata, dzieci, młodzież, dorośli, w tym rodzice niektórych z tych dzieci, o różnorodności kolorów pasów nie wspominawszy.
Stojąc z boku i przyglądając się zajęciom nieraz byłem werbowany do wzięcia czynnego w nich udziału. Przy moich 800-1000 godzin triathlonowych treningów rocznie dodanie kolejnych byłoby chyba nadmiarowe. Ale kto wie?
Poza tym klub WroX Gym to miejsce, gdzie ta inkluzywnym atmosfera na macie przenosi się i poza nią. Sympatyczne rozmowy o życiu, pierdołach i bardziej poważnych sprawach, o rozmaitych pasjach uczestników jak zawody hippiczne, wyścigi gołębi pocztowych, bieganie czy też wspinaczka po górach umilają czas pomiędzy walkami na macie.
Promowane przez liderów klubu wartości takie jak szacunek dla przeciwnika, wzajemna troska o siebie na wzajem, pozytywna energia, brak tolerancji na złe zachowania wobec siebie poza matą mają niewątpliwy walor edukacyjny.
Od wielu już lat Wrocław promuje się hasłem „Miasto Spotkań”. Na poziomie ogólnomiejskim brzmi mi to być może trochę generalnie, życzeniowo i idealistycznie. Na szczęście na poziomie oddolnym (grassroots) istnieją takie miejsca, które to górnolotne pragnienie włodarzy wypełniają konkretną treścią.
In recent weeks two successful people in separate professional domains, tv&you.tube entertainment and football informed the public opinion about their intention to quit their current jobs. One of them, James Corden, is a globally known English actor, comedian, singer, writer, producer, and television host (The Late Late Show with James Corden that aired on from 2015 to 2023). The other one is a rising Polish football coach, Marek Papszun, who over the past couple of years led a rather unknown Polish football club from Third to First division winning a couple of trophies along the way and on a clear trajectory to win the First Division this year.
Interestingly these two guys share a few common traits. Both of them are in their 40s, went through humble beginnings of their careers and are currently at the peak of their careers with great prospects of continuing it for the years to come. Yet both of them decided to quit what they have been doing so far!
Why!?
Many commentators, especially in the case of Marek Papszun, try to explain this surprise decision by creating some theories of burnout, potential clashes with the club owner over money, new player transfer policy, potential illness etc. The underlying rationale of those opinions is that you simply cannot quit when you are still relatively young and in your peak form! Sounds like a strong projection!
What they fail to recognize and respect, however, is that both James and Marek have declared clearly in many interviews that the main reason behind their decisions is to focus more on their families. Bravo to that!!!
In one of the tv interviews James was particularly emotional saying when he realized how few years he had left to bond with his children before they mature. You can enjoy any job as much as you like yet the demands on being a host of a successful tv show or a being a football coach are very intense pushing often the family matters to the margin.
Quitting something sounds rather negative in the modern world. Yet this is just one side of the coin! These decisions cloud even more important decisions these two brave gentlemen made – making room on what matters most for them, i.e. focusing on their families. After all there is not much we will leave behind in this world after our death. Well raised, happy and loving kids could be that one great legacy of ours!
Last night I went on my bike to the start/finish line to watch and support about 13,000 runners in the popular Wroclaw night half-marathon. The evening was very warm with the asphalt still radiating heat from the hottest day this year. I felt sorry for the participants as the running conditions were not great. And then came along a guy…
He was running late to the starting line with two numbers in his hand. He looked at me and said: I have a spare bib. Would like to have it and run? I had not much time to make the decision as they were already starting different pace groups so as said to him: I’ll take it. The rest is history. After attaching my bike to a fence and the gifted number to my shirt I started running with no preparation, no warmup and a desire to overtake a lot of slower athletes in front of me to get into the right rhythm in the first kilometers. It was crazy but worth it😃🍺
That adventure reminded me of a popular formula for success: OPPORTUNITY x READINESS.
Life is full opportunities that present themselves sometimes very unexpectedly. All it takes is just to open up and embrace them.
Wielu mężczyzna ma ten przywilej, że może pełnić w życiu jedną z najpiękniejszych ról, jakie można sobie wyobrazić. Jest to rola, która wymaga od nas wiele pokory, ciągłego doskonalenia, która każdego dnia czymś nas zaskakuje i która z upływem czasu ewoluuje zmieniając nieco akcenty na rozmaite kwestie. Spośród innych funkcji pełnionych przez nas, mężczyzn, wyróżnia ją to, że jest to rola na całe nasze życie a po jego zakończeniu pozostaje po niej trwały ślad. Mam na myśli Ojcostwo.
W ubiegłą sobotę miałem przyjemność aktywnie uczestniczyć w konferencji Tato.net. Jest to coroczne wydarzenie będące ukoronowaniem działań organizacji pod tą samą nazwą zajmującej się promowaniem dobrych praktyk w trudnej sztuce bycia tatą. Jak powiedział założyciel tego ruchu, tatą się nikt nie rodzi lecz staje się w miarę upływu czasu. Na nasze ojcostwo wpływają rozmaite czynniki jak przykład naszych rodziców, własne doświadczenia, w tym porażki i sukcesy rodzicielskie, czy też nasza otwartość na to, aby stale się doskonalić w tej chyba najtrudniejszej roli dla mężczyzny.
Najbardziej poruszającym dla mnie aspektem tego spotkania było doświadczenie żywej obecności ponad 400 ojców reprezentujących rozmaite profesje, grupy wiekowe, regiony Polski i nie tylko, którzy „marnują” wiele godzin na to, żeby się autentycznie wzajemnie zainspirować jak być lepszym tatą. To dla mnie przykład prawdziwego Męstwa – jednego z motywów przewodnich tegorocznego forum.
Męstwo rozumiem przede wszystkim jako odwagę do tego, aby się przyznać przed samym sobą, że potrzebuję się jeszcze sporo uczyć czy też oduczać rozmaitych nawyków. Wszystko po to, aby budować zdrowe relacje z dziećmi, wspierać je w ich rozwoju, dawać im dobry przykład, być otwartym, uważnym, autentycznym, kochającym. Aby po prostu z nimi i dla nich być … „Tu i Teraz”.
Cieszę się, że istnieje taki ruch, który wspiera dobre ojcostwo i że miałem okazję zarówno zainspirować innych jak i być wielokrotnie zainspirowanym.
During a check-in at Tenerife airport today I had a peculiar observation. There were three lines for passangers flying with Lufthansa to Munich: two for Economy and one for Business and First Class passangers.
The two Economy stands opened a bit earlier and the check-in started quite smoothly. Then the Business class line opened and … problems started to appear.
Business class passengers immediately formed a new line and several passengers from the Economy lines (with Business Class status) starting moving across to the Business line as well. What was strange about that whole development was the fact that even those who were close to be checked-in in Economy lines and be done with it insisted on being in the Business line. It did not matter that their check-in would be 15-30 min longer. Besides, they would go through the same check-in procedure as everybody else. No special treatment. Just a doubtful privilage of being associated with the „better” passangers.
It is so weird how status can affect us and our often unreasonable choices.
So which Class line position would you rather be: Economy but faster or Business/First Class?
Ania Mroczynska
Wojtek Mroczyński
Wojciech Mroczyński
Nasz Sabbatical 