18.04.2011
Pisaliśmy już nie raz o naszych przeżyciach duchowych. Mimo, że Bóg jest jeden, jak pokazuje nasze doświadczenie, można Go wielbić na wiele sposobów. Nam bardzo podoba się jak to się robi w Ameryce Centralnej, nawet w naszym niezwykle biednym kościele w El Porvenir.
W ostatnią niedzielę wybraliśmy się wraz z liczna grupą parafian na procesję Niedzieli Palmowej do miasta La Ceiba (20 km na wschód). W przeciwieństwie do Polski, gdzie jest niezwykła tradycja robienia specjalnych palm na tę okazję, tutaj palmy rosną wszędzie, więc nie trzeba nic robić tylko sobie uciąć kilka gałązek.
Na marginesie rekordowa palma w Polsce miała w tym roku 36 m i 4 cm i została zrobiona w Lipnicy Murowanej przez Zbigniewa Urbańskiego.
Wracając do tutejszych obchodów Niedzieli Palmowej, trudno to opisać słowami, więc do tego wpisu dołączymy więcej filmów niż zwykle dla chętnych.
Gdybym miał to jednak wyrazić słowami to króluje tu radość, radość i jeszcze raz radość. Jest to zresztą zgodne z tym jak to było naprawdę gdy Jezus wracał do Jerozolimy i witały go wiwatujące tłumy z palmami. Do tego dochodzi wysoka temperatura i prażące słońce. Generalnie czuje się atmosferę sprzed 2000 lat. Mimo, że całe uroczystości łącznie z Mszą trwały 3,5 godziny, co jest również charakterystyczne dla tutejszych obrzędów, nie czułem specjalnie dłużyzny.
Kilka momentów z tych uroczystości pozostanie mi na długo w pamięci. Jednym z nich był pochód ofiarny Garifuna, czyli miejscowej czarnoskórej ludności pochodzenia Karaibskiego, stanowiącej nieliczną acz widoczną część społeczeństwa Hondurasu. W trakcie wręczania darów ofiarnych kobiety Garifuna wykonywały swego rodzaju taniec wraz z księdzem przyjmującym dary.
Pochód ofiarny Garifuna – video
Równie emocjonującymi momentami były śpiewy wykonywanie w rytmie tańców latynoskich, pełne radości, którym towarzyszyło falowanie i machanie palmami. Widok i uczucie niesamowite!
Reine Jesus por Sempre – video
Mi pecado es perdonado – video
Często wzdychamy, jaka szkoda, że u nas celebruje się wszystko w taki nie celebrujący sposób a śpiewy przypominają bardziej zawodzenie starego silnika od traktora niż uwielbienie i radość.
Miłego odbioru!
Ania Mroczynska
Wojtek Mroczyński
Wojtuś Mroczyński
Nasz Sabbatical 
Wspaniale filmiki, cudowna atmosfera. Juz wiem, dlaczego mowi sie, ze odnowa chrzescijanstwa przyjdzie z Nowego Swiata…
Pingback: Żyć własnym życiem | Nasz Sabbatical