Trasa: Rabé de la Calzada – Castrojeriz
Dystans: 28 km (Razem 276,5 km)

Dzisiejszy dzień był dla mnie celebracją tzw. chwili obecnej. Odczuwałem przez długi czas wspaniały stan rozkoszowania się monotonią nieustającego marszu, otaczającą mnie pustką, błotnistym szlakiem, pierwszym pęcherzem na pięcie, oschłą postawą mijanego rowerowego pielgrzyma na trasie czy, co przyszło mi najłatwiej, smacznym obiadem oraz wypiciem przez Henrego i mnie dwóch butelek wina do posiłku.

Po tym ostatnim czułem spory szmer w głowie. Piękne frazy z lekkością spływały z mojego języka. Rozmowa przy obiedzie była, jak wiele innych, dość głęboka i na luzie. Ale o tym za chwilę, bo tu jeszcze warto coś wspomnieć o innych rzeczach.

Camino na rowerze. Film

Zgodnie z zapowiedzią weszliśmy dziś na tzw. Mesetę, czyli sporych rozmiarów płaskowyż na Półwyspie Iberyjskim. Ma on 400 tys km 2, czyli, jest większy od powierzchni Polski. Wejście na płaskowyż wiązało się z podeściem z około 800 na 900 m n.p.m.

Latem wedrówka po Mesecie w upalny i słoneczny dzień może być sporą udręką. Jest to otwarty teren, pozbawiony lasów. Dziś było nam dość komfortowo za wyjątkiem sporych odcinków grząskiej, błotnistej drogi i marszu pod wiatr. Jednak niezrażeni tym narzuciliśmy sobie spore tempo. Dystans 28 km przeszliśmy w 5 godzin. Było o tyle trudno, że po drodze nie mieliśmy dłuższego odpoczynku.

4×4 na El Camino. Film

Dziś na naszej trasie spotkaliśmy dwie osobliwości. Pierwszą z nich była dość pochmurna starsza Pani na rowerze, którą, idąc, dogoniliśmy na trasie. Błotnisty i pagórkowaty teren nie bardzo nadawał się dziś na pedałowanie.

Spotkaliśmy też niedaleko San Anton przedsiębiorczego pana, który z samochodu sprzedawał napoje, oferował pieczątki do paszportu i drobne pamiątki. Doceniając jego zaradność nabyliśmy po jednym symbolicznym drobiazgu.

Drobny przedsiębiorca na Camino. Film

Kilka kilometrów później dotarliśmy do celu dzisiejszej wędrówki, uroczego Castrojeriz. W dość schludnym schronisku powitała nas skwaszona mina starszej rowerzystki. Widać, że skorzystała z asfaltowej drogi, a przez to nas wyprzedziła po drodze.

Ku mojemu zaskoczeniu w schronisku był też znajomy, chrapiący Katalończyk, Juan. Okazało się, że skorzystał dwa razy z autobusu po drodze. Widać, można i tak. Tłumaczył się przeziębieniem.

Po zainstalowaniu się w schronisku ruszyliśmy na utęskniony obiad. Menu było jedno; na pierwsze spaghetti, na drugie kurczak. Po takim wysiłku wszystko smakuje dwa razy lepiej. Do tego czerwone, a następnie różowe wino do deseru. Żyć, nie umierać.

Tak ucztować będziemy zapewne też w niebie.

Medytacja X. Liczy się chwila obecna, a w niej Miłość.

Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością.
1 J 4, 8

Dzięki czynimy Bogu, Ojcu Pana naszego Jezusa Chrystusa, zawsze, ilekroć modlimy się za was – odkąd usłyszeliśmy o waszej wierze w Chrystusie Jezusie i o waszej miłości, jaką żywicie dla wszystkich świętych – z powodu nadziei [nagrody] odłożonej dla was w niebie.
Kol 1, 3-5

Zatrzymajcie się i we mnie uznajcie Boga
PS 46, 10

Pamiętam, jak kiedyś na spotkaniu biblijnym w akademickiej wspólnocie Wawrzyny we Wrocławiu, w których staram się regularnie uczestniczyć, przerabialiśmy fragment listu do Kolosan. Zastanawialiśmy się nad użyciem nietypowej kolejności trzech Cnót Boskich, które w wielu innych miejscach listów Św. Pawła brzmią, Wiara, Nadzieja i Miłość. W cytowanym Liście do Kolosan kolejność jest trochę inna, tj. Wiara, Miłość, Nadzieja.

Przemawiająca do mnie interpretacja sugeruje, że chodzi o czas przeszły (Wiara w to, co wynika z przeszłości), czas teraźniejszy (wezwanie do Miłości tu i teraz) i czas przyszły (Nadzieja na przyszłą nagrodę). Ma to głęboki sens, prawda?

Ponieważ przeszłości nie możemy zmienić, a na przyszłość nie mamy wpływu, liczy się tylko chwila obecna, a w niej Miłość.

Tylko Miłość możemy dawać i brać tu i teraz.