Trasa: Castañares-Burgos – Rabé de la Calzada
Dystans: 23 km (Razem 248,5 km)

As St. Paul says in my favorite biblical fragment from the Letter to the Philippians (Phl 4, 12-13):

I know what it is to be in need, and I know what it is to have plenty. I have learned the secret of being content in any and every situation, whether well fed or hungry, whether living in plenty or in want. I can do all this through him who gives me strength.

The above is one of my life mottos. With an attitude like that regarding well-being one can experience life in a very wide spectrum. You can follow the unknown such as a walking pilgrimage to Santiago de Compostela. Such flexibility is helpful in life. After all we can never be fully sure what lies ahead in life.

Wczoraj, po wielu dniach nocowania w warunkach, w których pewnie wielu nie chciałoby się zatrzymać, zafundowaliśmy sobie z Henrym luksus, tj. nocleg w hotelu na obrzeżach. Było to trochę wymuszone potrzebą chwili. Po wyczerpaniu wszelkich opcji noclegowych w obu poprzedzających miejscowościach ta opcja na obrzeżach Burgos nam pozostała. Mimo, że za nocleg zapłaciłem mniej więcej tyle ile za wszystkie poprzednie razem, było warto.

Swój własny pokój, własna łazienka, szybki internet, dobre jedzenie. Cóż to za luksus! Prawie się odzwyczaiłem.

Po dobrym śniadaniu, jednakowoż postnym, bo Środa Popielcowa, ruszyliśmy wcześnie rano do centrum Burgos. Chciałem zdążyć na Mszę Św. Popielcową na 10:00 rano, więc tempo było odpowiednie. Do Katedry mieliśmy jakieś 7,5 km idąc najpierw lekko dzikimi, a następnie coraz bardziej zadbanymi ścieżkami wzdłuż rzeki Arlanzón.

Choć dopiero 37 pod względem wielkości miasto w Hiszpanii, Burgos jest godne polecenia. Jest tu wiele ciekawych rzeczy do obejrzenia na czele z Katedrą. Po Mszy nie mogłem znaleźć Henrego. Pewnie poszedł coś zwiedzać. Wyszedłem z założenia, że pewnie się gdzieś na trasie spotkamy, choć pewne to nie jest. Dobrze, że chociaż w zarysie powiedziałem mu dokąd dziś chciałbym dotrzeć. Jak dotąd nie wymieniliśmy się danymi kontaktowymi. Może już czas na to? W końcu imię Wojciech w Polsce nosi, co mnie dość zaskakuje, blisko 300 tys. osób. Trudno byłoby mnie znaleźć. Nota bene w Polsce jest np. tylko jeden Strzeżysław wg forum. gazeta.pl

Wejście do Burgos. Film

Po zwiedzaniu i postnym obiedzie wyruszyłem samotnie z miasta. Trasa tym razem nie była dobrze oznakowana. Kilka razy pytałem miejscowych o drogę. Może to poniższa medytacja na temat „Przeliczam …” uśpiła moją czujność?

Po dotarciu do ostatniej miejscowości przed tzw. Mesetą (więcej o tym jutro) namierzyłem schronisko. Było otwarte ale puste. Tak mi się przynajmniej wydawało. Po telefonie pojawiła się miła właścicielka, a tuż przed nią Henry, który chyba nie słyszał jak wszedłem do środka. Znowu jesteśmy tylko my dwaj.

Wejście do Rabé de La Calzada. Film

Schronisko ma wdzięczną nazwę Liberanos Domine, czyli, Wybaw nas Panie. Pani podarowała każdemu z nas medaliki z wizerunkiem Maryi. Nie wiem, czy to taki standard, czy akurat nam się trafiło. Miły gest.

500+. Film

Medytacja IX. Przeliczam, a ty wierz.

Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię.

Mk 1, 15

To chyba najcześciej wypowiadane dziś zdanie na świecie przy okazji posypywania głów popiołem w kościołach na całym świecie.

Nawracanie kojarzy mi się ostatnio z korzystaniem z GPSa. Gdy wybiorę niewłaściwą drogę, Bóg mówi, przeliczam … Ile to razy musi to do nas mówić. Ta metafora z GPS podsuwa myśl, że chodzi o powrót na właściwą drogę, do tego kim jestem naprawdę. Zatem czas usunąć wszelkie iluzje na swój temat. No może nie od razu wszystkie, bo się można szybko zniechęcić. Zły lubi rzucać nam takie wyzwania ponad nasze siły.