4.10.2011
Powiedział mi – rzekł Mieszek – przysłowie niedźwiedzie:
Że prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie …A. Mickiewicz
Jednym z nieocenionych aspektów naszego sabbaticalu są niezwykli ludzie, których spotykamy w każdym z krajów.
W moimi ostatnim wpisie, wspominałem o trudach campingowania w chłodnej jeszcze Nowej Zelandii. Po raz kolejny jednak Opatrzność skierowała nas w stronę ludzi, dzięki którym możemy prawdziwiej i przyjemnie przeżywać pobyt w NZ. Tak oto trafiliśmy zupełnie niespodziewanie do domu Ian’a, mieszkającego kilkadziesiąt kilometrów na pd od Auckland. Korzystając z Jego gościnności mamy choć przez kilka dni dach na głową i ciepłe łóżka z, co szczególnie się spodobało całej rodzinie, podgrzewanymi elektrycznie materacami 
.
Goszczenie u kogoś obcego w domu to zawsze pewna niewiadoma z obu stron. Po raz kolejny okazało się, że od pierwszego kontaktu wszystko zaczęło się dobrze układać. Mimo różnicy pokoleniowej i kulturowej wszyscy łącznie z dziećmi świetnie się dogadujemy z naszym gospodarzem. Ze swej strony staramy się wnieść coś do tego przytulnego i bardzo schludnego domu. Ania, mając do dyspozycji kuchnię i dobrze wyposażoną spiżarnię, gotuje wspaniałe rzeczy. Robi to z wielką przyjemnością widząc zachwyt rodziny i Ian’a. Ja też coraz bardziej przypominam sobie stare czasy, gotując coraz to nowe potrawy. Ostatnio widząc świeże małże w sklepie postanowiłem po raz pierwszy w życiu przyrządzić je w sosie winnym na kolację. Wyszło świetnie! Nie wspomnę już o całej serii innych potraw i ciast przygotowanych przez Anię (czasem z pomocą Wojtusia), czy to z kuchni polskiej, hinduskiej czy innej. Robi to mimo wielu zajęć edukacyjnych z dziećmi. Jest rewelacyjna w godzeniu tego wszystkiego!
Wydaje nam się, jakbyśmy znali Ian’a od lat. Wojtuś strzela z Ian’em z wiatrówki, Aniusia demonstruje mu nowo zaprojektowane stroje dla lalek, Ania rządzi z Ian’em w kuchni, który nie pozwala nikomu nic zmywać, mówiąc, żeby mu nie zabierać jego jedynej pracy .
Ja znajduję w Ian’ie niezwykłego rozmówcę, z którym łączy mnie wiele pasji, szczególnie do lotnictwa i generalnie do wiedzy o świecie. Dzięki Ian’owi dowiadujemy się też wielu ciekawych rzeczy o Nowej Zelandii i doświadczamy autentycznego nowozelandzkiego życia. Poznajemy też inne osoby. Wymienię choćby dwóch koneserów i konstruktorów, rozmaitych pojazdów a także zagorzałych sympatyków żużla, tj. Tima i jego ojca Ivan’a. To w ich garażu zobaczyliśmy skonstruowany przez nich samochód wyścigowych Midget jak i kultowe motory marki Indian. Ci co oglądali wzruszający film The World’s Fastest Indian o niesamowitym człowieku Burt Munro (grany przez Anthony Hopkins) bijącym rekordy prędkości na motocyklu tej marki, wiedzą o co chodzi. Sam Burt Munro był zresztą Nowo Zelandczykiem, więc wszystko się tak jakoś ładnie ze sobą zazębia.
Generalnie jest pięknie i nie chce się wyjeżdżać. Jednak jak to mówią, “gdzie cię lubią, bywaj krótko”.
Ludzie spotykani przez nas w podróży słysząc o naszej niezwykłej przygodzie, dość często pytają nas o nasze ulubione dotąd miejsca. Muszę przyznać, że zwykle mamy problem z udzieleniem odpowiedzi. Tworząc ten wpis właśnie zdałem sobie sprawę dlaczego. Dla nas przyjaźnie i poznani ludzie mają po prostu jeszcze większa wartość niż to co zobaczyliśmy. Miejsca takie jak, El Porvenir (Honduras), Calgary i North Delta (Canada), Morgan Hill (USA), Vunimaquo (Fiji) czy Waiuku (Nowa Zelandia) wielu innym osobom mogą się wydawać zwyczajne. Dzięki przyjaźniom tam zawartym i ludziom tam spotkanym, dla nas są to miejsca niezwykłe.
Video:
Ania Mroczynska
Wojtek Mroczyński
Wojtuś Mroczyński
Nasz Sabbatical 
Gosia zachwycila sie wypiekami, Kuba pojazdami, a ich rodzice widokami. Zyczymy cieplejszej pogody.
No i zachciało mi się ciasta :-)) Oj siostra – jesteś najlepsza !!!!!!
!!! nie martw się, zrobimy sobie ucztę po powrocie 🙂